Kurum kültürü, yönetici anlayışı, çalışan alışkanlıkları gibi pek çok yapı taşının birbirini nasıl etkilediğini gördüm. Bu çok katmanlı bakış açısı, yaşadıklarımızı anlamlandırma biçimime ve insanla kurduğum ilişkiye yön verdi.

Peki bütün bu katmanlara nasıl yaklaşmalıydım? Eğitimlerin gerçekten içselleşmesi için hangi yöntemler işe yarardı? Klasik eğitim yöntemlerinin etkisi sınırlıydı ve artık başka yollar gerekiyordu.

Yaratıcı dramayı eğitimlere entegre etmek, davranış değişikliğini destekleyen en güçlü yöntemlerden biri oldu. Masal ve sanatla ifade gibi teknikler, katılımcıların farkındalığını derinleştiren altın bir anahtar işlevi görüyordu. Bu anahtarla; katılımcılar maraz yaşadıkları alanlara bütüncül bir yaklaşımla bakabiliyor, kendilerine has çözümleri bulabiliyorlardı. Somatik deneyimleme ve mindfulness yaklaşımlaryla bedenin bilgeliğine kulak vermekse bu sürecin dayanağı haline geldi.

Zamanla bu yol beni bireysel danışmanlıklara da taşıdı. “İçimde konuşan benle, dışarıya çıkan sesim aynı değil” diyenlerle çalışırken buldum kendimi. Kimisi topluluk önünde konuşmak istiyordu, kimisi bir çatışma anında donakalıyordu, kimisi susuyor ama bu suskunluğunda kayboluyordu. Şimdi birlikte bakıyor, yazıyor, anlatıyor, zaman zaman da birlikte susuyoruz; ormana doğru yol alıyor, herkes evini bulunca vedalaşıyoruz.

Yolculuğum bana insan kalmanın, ne olursa olsun kendin kalabilmenin çok büyük bir zenginlik olduğunu öğretti. İnsanlığımın hazinesi ile yol boyunca defalarca karşılaştım ve ‘İnsanlığım Mirasımdır’ hakikatim oldu. Doğduğum coğrafyanın bana mirasını olduğu gibi sırtlanmıyor, şefkatle ayıklıyor, mirasın içindeki hazineyi taşımayı seçiyorum.

İnsan ve kendimiz olarak kalabileceğimiz bir yerde buluşmak dileğiyle.