İnce bir etek, yaz kış güneşten kavrulmuş teni, sağ elinde oyuncak naylon bebeği, sol elinden tutan biraz büyük çocuğuyla inmeye başlardı kadın. İsmi hiç olmadı. Ama ayağında kendisine beş numara büyük gelen terliği hep olurdu. Mevsimler değişirdi ama ayaktaki naylon değişmezdi. Hızlı hızlı konuşur ve ne konuştuğunu kimseler bilemezdi. Yanında, elinde taşıdığı çocuklar dışında kimse de görünmezdi. Kayalardan aşağı inmesi hızlı olurdu, kelimeleri gibi. Bu dünyada, tek yarım ekmek alan insan, oydu. Yarım ekmek yeter mi iki çocuk bir anneye? Hem kucağı hem eli dolu olduğundan, yukarı çıkması zaman alırdı. Film gibi işte. Çözülemeyen büyük bir sır! Hem saygı hem merakla izlerlerdi. Her gün mü diye soruyorsunuz? Evet, her gün. İzlenmez mi? İzlenmez, diyorsanız, güle güle! Yokuşları çıkan, ince etekli kadınlar bizimdir!